[00]. Prolog

Prolog już poprawiony, postanowiłam go dodać. ^-^  Napisałam go w ciągu kilku godzin, pod wpływem nagłego impulsu. Tekst jest wstępem do dalszej historii, mam nadzieję, że się spodoba. <3

____________________

PROLOG

   Ciemność. Wokół obecna była jedynie ciemność. Nie ważne, jak daleko by nie pójść - wszędzie rozciągała się płaska powierzchnia, spowita w mrokach, których oko ludzkie jeszcze nie widziało.

   Cisza. Nieprzerwana cisza, która powodowała w uszach jednostajny szum. Wypowiadane słowa ginęły w mroku, pytania wydawały się retoryczne. Nikt nie odpowiadał, a może nie było osoby, która mogłaby odpowiedzieć?

   Homunkulus nie wiedział, ile czasu spędził w tym miejscu. Tutaj czas płynął swoim rytmem, świat zewnętrzny jakby nie istniał. Domyślił się, że gdyby nawet był człowiekiem, potrzeby życiowe i wymagania organizmu również by go nie dotyczyły. Taka egzystencja była udręką sama w sobie. Wypowiadanie na głos własnych myśli nie było w stanie wypełnić tej wszechobecnej pustki.

   Obecnie wracał myślami do swoich ostatnich chwil w Amestris, czy nawet rozmowy z Prawdą. Po raz kolejny analizował każdy czyn i każde słowo, starając się znaleźć przyczynę porażki.

 - Prawdopodobnie zgubiło mnie to, że nie wierzyłem w Prawdę. Chciałem zyskać wiele, nie tracąc niczego – mruknął pod nosem. – Boże, czy naprawdę nie mogę w żaden sposób zadośćuczynić?

   Nie czekał na odpowiedź, wiedział, że i tak jej nie uzyska. Był bezsilny, nie mógł niczego zrobić.

   Jednak stało się coś, czego się nie spodziewał. Usłyszał cichy szum, poczuł jak jego ciało przeszywa niewyobrażalny ból. Znał to uczucie, towarzyszyło ono rozpadaniu się ciała na cząsteczki, rozrywaniu go kawałek po kawałku. Nie był w stanie powstrzymać cisnącego się na usta krzyku, mrok przeszył przerażający wrzask. Nagle ból zniknął, a jego oślepiło jasne światło. Tak jasne, że aż wywoływało ból.

 - Nie chcę zniknąć, nie rób tego, Boże! – krzyknął przerażony.

   Przez chwilę panowała cisza, po czym do jego uszu doleciał szyderczy śmiech. Znał go bardzo dobrze, był to głos Prawdy.

 - Homunkulusie, upadłeś naprawdę nisko.

   Próbował uchylić powieki, jednak nie potrafił. Zbyt długo przebywał w mroku, aby jego oczy mogły zaakceptować światło. Domyślił się, że znajduje się pomiędzy dwoma bramami w towarzystwie białego bytu. Nie zamierzał zmarnować takiej szansy.

 - Boże, wybaczyłeś mi moje grzechy!? Czy będę mógł…!

 - Nie rozśmieszaj mnie. Twoim zadośćuczynieniem ma być wieczne cierpienie. Nie ma dla ciebie ratunku.

 - Ale…!

 - Nie, homunkulusie. Twoje pragnienie stania się bogiem skończyło się w tym miejscu.

   Kiedy poczuł, że jego wzrok przyzwyczaił się do światła, spojrzał na Prawdę spod przymrużonych powiek. Spodziewał się takiej odpowiedzi, w końcu wieczność oznacza wieczność. Uśmiechnął się lekko.

 - Przegrałem wojnę z ludźmi, Boże, ale oni nie wygrali.

   Biały byt spoważniał, przez chwilę mierząc homunkulusa uważnym spojrzeniem.

 - Co masz na myśli?

 - W przeddzień Sądnego Dnia dużo rozmyślałem. W końcu doszedłem do wniosku, że ludzie popełniają więcej grzechów, niż siedem głównych. Dlatego też porzuciłem kłamstwo, zbrodnię i egoizm.

 - Stworzyłeś kolejne trzy homunkulusy?

 - Zgadza się. Ich zadaniem jest ożywienie siedmiu grzechów głównych i wspólne pogrążenie świata w chaosie. Kiedyś znajdą sposób na mój powrót do świata żywych, a wtedy…!

 - Niczego się nie nauczyłeś. Wciąż grzeszysz, homunkulusie.

   Jego ciało ponownie zaczęło rozpadać się na cząsteczki. Nie odrywał wzroku od postaci Prawdy, rzucając jej wyzywające spojrzenie.

 - Jeszcze nie przegrałem! Póki żyję, nie pozbawisz mnie marzeń, Boże!

   Po chwili wszystko zniknęło, a homunkulus znalazł się w dobrze znanym sobie miejscu. Ciemność, pustka. Niczego więcej.

   Prawda przez chwilę wpatrywała się w miejsce, w którym zniknął jej rozmówca. Westchnęła, przymykając powieki.

 - Amestryjczycy, czy wciąż macie dość siły, aby walczyć o swoją przyszłość?